Een week vol langlaufavonturen in Nederland
Nu de sneeuw weggesmolten is en de latten weer terug zijn gebracht naar Vasa, kijkt Willeke Trompers met een grote grijns terug op de sneeuw week.
De sneeuw komt eraan
Het begon een kleine twee weken terug, de berichten van de aanstaande sneeuw werden steeds zekerder. Ik werd er onrustig van. Het zou me niet gaan gebeuren dat ik andere langlaufers voorbij zag komen en ik me alleen hollend, wandelend of in het beste geval sleeënd door de sneeuw zou gaan verplaatsen. Dus een mail naar Vasa of ik daar latten kon lenen voor de zondag en Tia, mijn maatje voor avontuur, geappt. Lang verhaal kort, het kon en ik heb direct de latten voor de hele week gehuurd. We gingen ervoor, dus reed ik voor de sneeuw uit op zaterdagmiddag van Nijmegen naar Wageningen. De latten stonden al klaar.
Wat was het magisch!
Zondagochtend was ik zo blij als een kind. We dachten even een paar uurtjes te gaan proberen en dan ’s middags voor een tweede etappe te gaan. Er ging een thermosfles thee en een stuk cake mee. Verder zouden we wel zien. Uiteraard waren we na onze tocht in Zweeds Lapland een kleine 3 jaar geleden goed uitgerust. Deze 'sneeuwjacht' viel vast in het niet bij de sneeuwstorm die we daar hadden doorstaan. Nog langlaufend tussen de huizen kwamen we al twee andere enthousiastelingen tegen. Wat was het magisch!
Via het Aboretum, waar de halve stad was uitgelopen om vanaf de Tulp naar beneden te sleeën, trokken we richting Renkum. Mijn gids was Tia, die hier eindeloos heeft hardgelopen en gemountainbiket. Het liep wat naar beneden en hier en daar plakte de sneeuw nog vast aan onze latten van alle nattigheid de dagen ervoor. Eenmaal in de buurt van Renkum herpakten we ons ritme. We kluunden langs sluisjes en greppels, daarbij al onze backcountry skills gebruikend.
Het Renkums Beekdal was prachtig en gelukkig was Boscafé De Beken open. Tia al aan de glühwein en ik aan de warme chocomel. Een soep voor wat energie voor het vervolg van onze tocht. Onze route ging eerst richting het noorden, via het landgoed Quadenoord en dan naar het westen om via Wageningen-Hoog weer terug thuis te komen. We sloten ons avontuur culinair af met een kaasfondue en lagen daarna uitgeteld onder een dekentje op de bank.
Er moest maandag weer gewoon gewerkt worden. Tia moest op de mountainbike naar haar werk code oranje doorstaan en ik klapte de laptop open. ’s Middags reed ik naar huis en kon ik het niet laten om ook vanuit mijn eigen voordeur de latten onder te doen en nog een uur te gaan ontdekken in het Mariënbosch. Op dinsdag volgde een lunchpauzetocht. Woensdag, mijn vrije dag, ‘liep' ik vanaf Heumensoord via het Jachtslot op de Mookerheide naar herberg ’t Zwaantje.
Warme choco en een Zweedse kanelbullar
Heel dankbaar maakte ik gebruik van de ‘loipes' die door eerdere sportievelingen waren gespoord, soms dwars door velden en bos. En oh wat was ik blij met de warme choco en de Zweedse kanelbullar bij ’t Zwaantje. Dit zou de laatste dag wel zijn dacht ik en sowieso was een rustdag geen slecht idee. Toen kreeg ik een berichtje van een vriendin die naast Heumensoord woont. Ze had door mijn foto’s zelf de latten en schoenen van zolder gehaald. Had ze die, bedacht ik me? Ze had ze 15 jaar niet gebruikt, maar na wat drupjes wax gleed ook zij weer heerlijk. Dat werd weer spelen in het bos donderdag aan het einde van de dag. Op vrijdag nog een ronde in de lunchpauze.
De schaatskriebels zijn aangewakkerd
Zaterdag dan toch een rustdag, dat wil zeggen, er kon geschaatst worden op de Hatertse vennen. Daar had ik ook een maatje voor gevonden. De schaatskriebels waren aangewakkerd en op de Oude Waal en de uiterwaarden lag ook prachtig ijs. Dus daar stond ik, zondagochtend bij zonsopkomst. Na 2 uur waren mijn enkels moe. Ik fietste naar huis, dronk een kop koffie en maakte plannen voor de middag.
Toch weer naar ’t Zwaantje en dan vanaf daar richting het Reichswald. Mijn wandelschoenen en hardloopschoenen mee in de auto, want geen idee of het niet veel te druk was met wandelaars op de paden om te langlaufen. Maar nee, ik heb eindeloos kunnen gaan, opnieuw veel gespoorde stukken. In heuvelachtiger gebied bij de St. Jansberg werd het aardig steil en ging ik soms als ongeleid projectiel naar beneden. Op te steile stukken moesten de ski’s dus even uit. Mijn jas was al na 15 minuten uit, want wat was het zonnetje lekker.
Moe en voldaan, terug bij het Zwaantje bedenkend of ik toch niet nog een stuk verder wilde, want dit was wel echt de laatste dag. Maar nee, naar huis, in een heet bad en de spieren wat rust geven. Heel even voelde ik de kriebel weer op maandagochtend, want gingen wij in het Zwarte Woud ook niet in de regen de Feldberg op? Toch klapte ik mijn laptop weer open, aan het werk. Maar als ik mijn ogen dichtdoe, zie ik toch weer de sneeuw, de loipes en komt er direct weer een grijns op mijn gezicht. Wat een verrukkelijke week was dit!
We danken Willeke voor dit enthousiaste verhaal. Het is voor ons heel leuk om te lezen dat de huurski's goed gebruikt werden. Helaas konden we niet alle aanvragen voor de verhuur beantwoorden. De toeloop was enorm. We gaan deze zomer nog meer sets geschikt maken voor de verhuur in Nederland zodat we komende winter nog meer mensen zo blij als Willeke kunnen maken.